Nazwa tego najstarszego i od XV w. najpopularniejszego wiatraka pochodzi od kozła, tj. charakterystycznej podstawy na której spoczywał korpus budowli. Całość konstrukcji wraz ze skrzydłami mogła obracać się wokół drewnianego słupa, tzw. sztembra podpartego, a najczęściej czterema zastrzałami. Dolne zakończenie słupa tkwiło w dwóch krzyżujących się podwalinach. Drewniane szkieletowe ściany wiatraka były zawieszone na koźle za pośrednictwem belek o bardzo dużym przekroju poprzecznym. Obracanie konstrukcji tak, by wiatr poruszał skrzydłami umożliwi ł długi dyszel wystający z tylnej ściany, który współpracował z kołowrotem i poruszany był siłą konia lub dwóch mężczyzn. Produkcja mąki odbywała się w środkowej i górnej kondygnacji, przy czym kamienie młyńskie, napędzane drewnianym walem skrzydłowym i osadzonym w nim kołem palecznym, znajdowały się na samej górze.
Schemat młynu typu „Koźlak”
W Blumberg dwa koźlaki pojawiły się po zniesieniu przymusu prawa młyńskiego. Jeden z nich, wymieniony w 1809r. może być koźlakiem lokalizowanym przez Reissmanna na wschodnim krańcu wsi, czynny jeszcze w latach międzywojennych. Drugi zaś istniał w południowej jej części i od niego wzięła ona nazwę Muhlenberg ( polskie Mokronosy ). Opisuje się, że jakiś wiatrak był 1897 r. podpalony przez zadłużoną właścicielkę w celu wyłudzenia odszkodowania i że skończyło się to dla niej procesem sądowym. Jednak obiekt na Mokronosach istniał jeszcze po wojnie i on, jak i jego okolica były miejscem niedzielnych spotkań młodzieży. Z czasem konstrukcja zmarniała i została rozebrana, ale resztki jej fundamentów można jeszcze odnaleźć.
Obraz olejny, „Muhlenberg” – Mokronosy.
Fundament młynu.
